Δύο ηλικιωμένοι, ο Γιώργος και ο Κώστας, κάθονται στο καφενείο και συζητούν.

– Αχ, ρε Γιώργο, έχω αρχίσει και ξεχνάω πολύ τώρα τελευταία, λέει ο Κώστας.

– Μη σε νοιάζει, Κώστα. Το ίδιο πρόβλημα είχα κι εγώ, αλλά πήγα σε έναν γιατρό που μου έδωσε κάτι χάπια και έγινα τελείως καλά.

– Έλα αύριο από το σπίτι να πιούμε καφέ και να μου δώσεις τη συνταγή, λέει ο Κώστας.

Την επόμενη μέρα, ο Γιώργος πάει στο σπίτι του Κώστα.

– Καλώς τον, του λέει ο Κώστας.

– Ήρθα για το καφεδάκι και τη συνταγή, λέει ο Γιώργος.

– Καφεδάκι, ε; Για να δούμε… Για πες μου, ρε Κώστα, έναν πόλεμο.

– Δεύτερος Παγκόσμιος, λέει ο Κώστας.

– Πιο παλιά;

– Πρώτος Παγκόσμιος;

– Πιο παλιά;

– 1821;

– Όχι, πιο παλιά.

– Πελοποννησιακός;

– Πιο παλιά.

– Τρωικός Πόλεμος.

– Ναι, μπράβο, Κώστα! Και για πες μου, ποια ήταν η αφορμή του πολέμου;

– Η ωραία Ελένη, ρε Γιώργο.

– Μπράβο, Κώστα! Εεε, Ελένη, φτιάξε μας δυο καφεδάκια.

Και φυσικά, ο Κώστας δεν πήρε ποτέ τη συνταγή.