Ένας τύπος, ο Κώστας, πάει σε ένα πολύ φανταχτερό εστιατόριο για την επέτειό του. Θέλει να εντυπωσιάσει, οπότε ζητάει το πιο ακριβό πιάτο του σεφ, να είναι όλα τέλεια. Όταν του το φέρνουν, είναι απόλυτα minimal: μόνο ένα… κόκκινο φιστίκι μέσα σε μικροσκοπικό μπολ – και τιμή: 150 €.

Εκείνος, σοκαρισμένος, φωνάζει τον σερβιτόρο:

– Μου φέρνεις ένα… φιστίκι και θέλεις 150 ευρώ;

Ο σερβιτόρος, ήσυχος και σοφιστικέ, του απαντά:

– Κύριε, είναι πολύ απλό: αυτό το φιστίκι, το φύτεψε ο σεφ με τα δικά του χέρια, το πότισε, το φρόντισε, του μίλησε κάθε μέρα, το μεγάλωσε με αγάπη – είναι ουσιαστικά το παιδί του.

Ο Κώστας κάνει ένα βήμα πίσω, βγάζει το πορτοφόλι του, πληρώνει τα 150 €, παίρνει το φιστίκι – και φεύγει.

Πίσω, από την πόρτα του έξω, περνάει ένας ντελιβεράς με ένα κουτί φαγητό. Ο ντελιβεράς σταματάει τον σερβιτόρο:

– Τι έγινε ρε φίλε;

– Τον έβαλα να πληρώσει 150 € για ένα φιστίκι γιατί είπα πως είναι το «παιδί μου»!

Και τότε ο ντελιβεράς του λέει χαμογελώντας:

– Καλά, αυτό είναι τίμιο. Εγώ έναν πελάτη έβαλα να πληρώσει 3 φορές το delivery… γιατί του είπα πως το πιάτο το έφτιαξα εγώ με τα χέρια μου, το πότισα, το φρόντισα, του μίλησα κάθε μέρα… μέχρι να κάνει order!

Ο σερβιτόρος με απορία:

– Και πλήρωσε 3 φορές το ίδιο πιάτο;

– Πλήρωσε… και έμεινε να περιμένει να του το φέρω δύο φορές!