Σήμερα, η Λακωνία δεν διαμαρτύρεται απλώς. Ουρλιάζει. Σπαράζει. Απαιτεί. Δύο χρόνια πέρασαν από τη νύχτα που το ελληνικό κράτος απέδειξε, για άλλη μια φορά, ότι η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει τίποτα μπροστά στην ανευθυνότητα, την απληστία και τη διαφθορά. Δύο χρόνια από το βράδυ που 57 ψυχές τυλίχτηκαν στις φλόγες, παγιδευμένες σε ένα τρένο που ταξίδευε προς το θάνατο. Και ακόμα, κανείς δεν έχει πληρώσει.

Στη Σπάρτη, η κεντρική πλατεία σήμερα έβραζε από οργή και θλίψη. Πανό με συνθήματα που τρυπούσαν σαν λεπίδες τον αέρα: «Δεν ήταν ατύχημα – ήταν δολοφονία», «Δικαιοσύνη ή εκδίκηση». Πολίτες κάθε ηλικίας, μαθητές, εργαζόμενοι, οικογένειες των θυμάτων, όλοι ενώθηκαν σε μια γροθιά. Δεν είχε μουσικές, δεν είχε φωνές χαμηλωμένες. Οι κραυγές γέμιζαν τον ουρανό, σαν να μπορούσαν να ξεριζώσουν την αδικία με το ίδιο τους το θυμό.

Στο Γύθειο, η θάλασσα έμοιαζε νεκρή, όπως και η ελπίδα για δικαιοσύνη. Στις 11:00 π.μ., εκατοντάδες άνθρωποι γέμισαν την πλατεία Παρθεναγωγείου, κρατώντας κεριά, φωτογραφίες, δάκρυα και μια αλήθεια που κανείς δεν μπορεί να θάψει: Οι 57 άνθρωποι πέθαναν γιατί κάποιοι επέλεξαν το κέρδος αντί για την ασφάλεια.

Οι υποκριτές που κυβέρνησαν και κυβερνούν, οι υπουργοί, οι υπεύθυνοι, όλοι αυτοί που σήμερα υπόσχονται «δικαιοσύνη», είναι οι ίδιοι που έθαψαν τα στοιχεία, που ξέπλυναν τους ενόχους, που έστησαν μια παράσταση συγκάλυψης. Οι ίδιοι που άφησαν ένα τρένο να κινείται στα τυφλά, που αδιαφόρησαν για τις προειδοποιήσεις, που έστειλαν 57 ανθρώπους στο θάνατο και μετά έκαναν πως δεν ξέρουν τίποτα.

Η οργή στη Λακωνία ξεχειλίζει. Οι διαδηλωτές δεν ζητούν απλά απαντήσεις. Απαιτούν τιμωρία. Θέλουν να δουν αυτούς που έφταιξαν να πληρώνουν. Και αν δεν γίνει αυτό, η οργή δεν θα σβήσει. Θα μεγαλώνει. Θα φουντώνει.

Γιατί οι νεκροί των Τεμπών δεν πέθαναν σε ένα ατύχημα. Τους σκότωσε η ανικανότητα, η διαφθορά, η απληστία. Και όσο η δικαιοσύνη αργεί, τόσο πιο δυνατή θα γίνεται η κραυγή:

Δεν θα συγχωρήσουμε. Δεν θα ξεχάσουμε. Δικαιοσύνη τώρα.