Όταν ένας άνθρωπος πληγώνεται, είτε από απόρριψη, απώλεια ή προδοσία, βιώνει ένα γνώριμο συναίσθημα: μια βαθιά, εσωτερική οδύνη που μοιάζει να επαναλαμβάνεται κάθε φορά με την ίδια ένταση. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Η επιστήμη αποκαλύπτει ότι ο συναισθηματικός πόνος ενεργοποιεί τα ίδια νευρωνικά κυκλώματα με τον σωματικό πόνο.

Μελέτες δείχνουν ότι τόσο ο φυσικός όσο και ο συναισθηματικός πόνος ενεργοποιούν περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με την επεξεργασία του πόνου και των συναισθημάτων. Αυτό εξηγεί γιατί η απόρριψη ή η απώλεια μπορεί να “πονάει” κυριολεκτικά, προκαλώντας όχι μόνο ψυχική αλλά και σωματική δυσφορία.

Η συναισθηματική οδύνη μπορεί να εκδηλωθεί με συμπτώματα όπως κόπωση, ένταση στο σώμα και δυσκολίες στον ύπνο. Αυτό συμβαίνει επειδή ο οργανισμός αντιδρά με τρόπους που μοιάζουν με αυτούς που χρησιμοποιεί για να αντιμετωπίσει πραγματικούς σωματικούς κινδύνους.

Επιπλέον, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και βιώνουμε τον πόνο επηρεάζεται και από το κοινωνικό και πολιτισμικό μας περιβάλλον. Κάθε κοινωνία διδάσκει διαφορετικούς τρόπους έκφρασης του πόνου, κάτι που επηρεάζει το πώς τον βιώνουμε και τον αντιμετωπίζουμε.

Τέλος, η ενσυναίσθηση – η ικανότητά μας να αισθανόμαστε τον πόνο των άλλων – βασίζεται στις ίδιες εγκεφαλικές περιοχές που ενεργοποιούνται όταν πονάμε εμείς οι ίδιοι. Αυτή η κοινή νευροβιολογική βάση δείχνει ότι ο πόνος είναι μια βαθιά ανθρώπινη εμπειρία, κοινή σε όλους.

Συνοψίζοντας, ο λόγος που ο πόνος μοιάζει πάντα ίδιος κάθε φορά που πληγωνόμαστε είναι επειδή ενεργοποιούνται τα ίδια νευρωνικά και φυσιολογικά μονοπάτια. Η κατανόηση αυτής της διαδικασίας μπορεί να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τον πόνο με μεγαλύτερη επίγνωση και συμπόνια, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους άλλους.