Μία δημοσιογράφος αποφασίζει να κάνει μια έρευνα για τα απομακρυσμένα χωριά της Ελλάδας. Κάποια μέρα, ενώ βρίσκεται σε έναν ορεινό δρόμο, το αυτοκίνητό της χαλάει. Κοιτάζει γύρω της και βλέπει έναν βοσκό. Του εξηγεί την κατάσταση και του ζητάει να την βοηθήσει να το σπρώξει. Ο βοσκός τη βοηθάει και το αυτοκίνητο παίρνει μπροστά. Η δημοσιογράφος κατεβαίνει αμέσως, αλλά δεν ξέρει πώς να τον ευχαριστήσει.

«Κάτι μπορείς να κάνεις», της λέει ο βοσκός, κλείνοντας το μάτι του.

«Μα τι λες τώρα;», λέει αυτή, «δεν γίνονται αυτά τα πράγματα».

Ο βοσκός επιμένει, εκείνη αρνείται, αλλά μετά από λίγο το σκέφτεται πιο ψύχραιμα: «Μόνοι μας είμαστε, ο βοσκός είναι ωραίος τύπος, και θα είναι και πιο ενδιαφέρον για την έρευνά μου».

Οπότε, πάνε πίσω από έναν θάμνο, κάνουν ό,τι κάνουν και, αφού τελειώνουν, σηκώνονται.

«Πω πω», λέει η δημοσιογράφος, γεμάτη ενθουσιασμό, «πώς το κάνεις έτσι;»

«Δεν ήταν τίποτα», λέει ο βοσκός, τινάζοντας τα χώματα από πάνω του. «Έλα, μην εντυπωσιάζεσαι.»

«Μα τι λες, λέει η κυρία, δεν μου το έχουν κάνει ποτέ έτσι! Έλα μαζί μου στην Αθήνα.»

«Δεν έρχομαι», λέει ο βοσκός. «Δεν μου αρέσει η Αθήνα. Εδώ με τα πρόβατά μου, μια χαρά είμαι.»

«Μα τι λες, τώρα που σε βρήκα δεν σε αφήνω», επιμένει αυτή.

«Άκου να δεις», λέει ο βοσκός. «Αν θέλεις, πάρε τον αδελφό μου. Αυτουνού του αρέσει η Αθήνα.»

«Τον αδελφό σου; Και δεν μου λες, το κάνει όπως και εσύ;»

«Δεν ξέρω αν το κάνει όπως εγώ», λέει ο βοσκός. «Αλλά πέρυσι πήδηξε μία αρκούδα και από τότε μας φέρνει μέλι!»