Στο τέλος της χρονιάς, τα παιδιά του νηπιαγωγείου έφεραν δώρα στη δασκάλα τους.

Τα πρώτα παιδιά που σηκώθηκαν κρατούσαν από ένα κουτί το καθένα και τα πρόσφεραν με χαρά.

Το πρώτο δωράκι ήταν από την κόρη του φούρναρη. Η δασκάλα το κούνησε και είπε:

«Ξέρω τι είναι! Κουλουράκια!»

«Μπράβο, δασκάλα!» είπε το κοριτσάκι.

Το δεύτερο δώρο ήταν από τον γιο του ζαχαροπλάστη. Η δασκάλα το ανασήκωσε λίγο, το κούνησε και είπε:

«Αχ, νομίζω είναι γλυκά!»

«Ναι, τα βρίσκετε όλα!» είπε το αγόρι με ενθουσιασμό.

Μετά ήρθε η σειρά του Μπόμπου. Σήκωσε το δώρο του και η δασκάλα, που ήξερε ότι ο μπαμπάς του δουλεύει σε κάβα, το κοίταξε με δισταγμό.

Ανασήκωσε το κουτί και είδε κάτι να στάζει. Δοκίμασε μία σταγόνα και είπε:

«Χμ, μήπως είναι κρασί;»

«Όχι, δεν το βρήκατε!» απάντησε ο Μπόμπος με πονηρό χαμόγελο.

Η δασκάλα δοκίμασε μία ακόμη σταγόνα και είπε:

«Μήπως είναι βότκα;»

«Πάλι λάθος!» είπε ο Μπόμπος, γελώντας.

Η δασκάλα, απογοητευμένη, δοκίμασε άλλη μία σταγόνα και αναστενάζει:

«Ας το πάρει το ποτάμι, δεν το βρίσκω!»

Ο Μπόμπος χαμογέλασε ικανοποιημένος και της είπε:

«Είναι ένα κουταβάκι!»